P. HANDLOWE grupa III

Sara

Witam, PAn Doktor przesłał kazusy na najbliższe zajęcia, które zaczną się
o godz. 11.15 (pięć minut wcześniej niż w harmonogramie) w sobotę, sala bez zmian. Treść kazusów poniżej :
1)
Pan R. Bończycki z bratem zajmowali się działalnością polegającą na sprowadzaniu z zagranicy samochodów i części zamiennych oraz sprzedawaniu tychże samochodów (głównie w Polsce). Ich działalność trwała już od dłuższego czasu i przynosiła całkiem niezłe dochody. Panowie Bończyccy sami nie dawali więc rady podołać obowiązkom i zaangażowali 2 pomocników. Działalność Panów Bończyckich nie została zarejestrowana, jako że w ocenie obu Panów nie mieli ono takiego obowiązku; twierdzili że nie są przedsiębiorcami a „tylko” pracownikami (faktycznie oboje na pół etapu byli zatrudnieni w zakładzie blacharskim), a sprowadzanie aut to taka działalność „uboczna”.
1) Czy działalność Panów Bończyckich była działalnością gospodarczą? Jeśli tak, to czy podlegała rejestracji? Czy Panowie Bończyccy są przedsiębiorcami w rozumieniu ustawy o swob. działalności gospodarczej?
2) Jakie są skutki wykonywania działalności gospodarczej bez rejestracji?
3) W związku ze spadkiem popytu na samochody działalność Panów Bończyckich przestała być dochodowa; co więcej Panowie ci popadli w kryzys finansowy. Byli dłużnikami z tytułu pobranych zaliczek na samochody, pożyczek czy też wynagrodzeń dla swych pomocników. Jeden z wierzycieli złożył do sądu wniosek o ogłoszenie upadłości Panów Bończyckichl; wiedział, iż mają oni znaczny majątek w postaci nieruchomości, których jednak Panowie ci nie chcieli zbywać (celem spłaty zadłużenia) licząc iż kiedyś znów „interes zacznie się lepiej kręcić...”. Czy są podstawy do ogłoszenia upadłości w tym przypadku? Czy podstawa taka byłaby, jeśli Bończyccy w ogóle nie prowadzili swej działalności w postaci sprowadzania aut i części z zagranicy?

2)
Państwo Kupczykowie z liczną rodziną mieszkali w miejscowości letniskowej na Mazurach. Zajmowali się uprawą warzyw i zbóż. Chowali także krówki. Zyski ze zbytu „płodów” z tej działalności nie były znaczne. Stąd też dodatkowo Kupczykowie praktycznie przez cały sezon (jakkolwiek głównie w lecie i na wiosnę) wynajmowali pokoje. W tym celu mieli przeznaczony nawet cały osobny dom oraz jedno piętro w drugim domu, w którym sami mieszkali. Na zamówienie przygotowywali także śniadania i/lub kolacje dla swych gości.
1) Czy była to działalność gospodarcza? Czy podlega ona rejestracji?
2) Czy sytuacja prawna Państwa Kupczyków uległaby zmianie, w razie gdyby nie trudnili się uprawą oraz chowem?
3) Czy sytuacja prawna państwa Kupczynków zmieniałby się, w razie gdyby zajmowali się także np. skupem produktów rolnych (od sąsiadów) oraz ich przetwórstwem, a następnie zbywaniem takich produktów?
4) Jak prawnie należałoby ocenić przypadek, kiedy zamiast upraw i chowu krówek Państwo Kupczykowie zajmowaliby się chowem koni (prowadziliby stadninę), prowadząc kilkupiętrowy pensjonacik, świadcząc także usługi polegające na czasowym wynajmowaniu koni turystom oraz szkoleniu jazdy konnej?

4)
Do sądu rejestrowego w Krakowie wpłynął wniosek o rejestrację spółki „Power” spółka z o.o. Przedmiotem jej działalności miał być obrót paliwami na terenie całego kraju, także Ukrainy oraz krajów Nadbałtyckich. Kapitał zakładowy spółki został ustalony w wysokości 50 000 złotych i został pokryty w całości. Sąd rejestrowy odmówił zarejestrowania tej spółki, gdyż po pierwsze, spółka nie posiadała wymaganej koncesji na działalność (podlegającej tej formie reglamentacji) oraz po drugie, wysokość kapitału zakładowego była zbyt niska - tj. nieadekwatna do skali oraz zakresu zawierzanej działalności. Oceń stan prawny.
5)
W JVV sp. z o.o. zgromadzenie wspólników dnia 20 sierpnia odwołało dotychczasowy zarząd tej spółki w osobach Panów A, B,C; ich miejsce zajął także zarząd 3 osobowy (Panie D, E, F). 28 sierpnia spółka JVV reprezentowana przez A, B, C zawarła umowę sprzedaży określonych maszyn spółki na rzecz przedsiębiorcy X. Kiedy X przybył następnego dnia odebrać maszyny, odmówionemu mu ich wydania, twierdząc, że spółka niczego nie sprzedała. X powołał się na wczorajszą umowę, którą aktualni członkowie zarządu zakwestionowali wskazując, iż została zawarta przez „stary” zarząd; okazano mu także uchwałę zgromadzenia wspólników odwołująca A,B,C. X był tym bardziej zaskoczony, jako że jeszcze tego samego dnia uzyskał wyciąg z KRS-u, w którym figurowali jako członkowie zarządu spółki A, B, C.
Czy spółka JVV może zasadnie kwestionować ww. umowę sprzedaży maszyn?

6)
Stan prawny jak wyżej, z tą różnicą, że nowy zarząd spółki JVV został wpisany do KRS dnia 25 sierpnia, a dnia 5 września wpis ów został ogłoszony w Monitorze Sądowym i Gospodarczym.
Czy także wówczas spółka JVV może zasadnie kwestionować ww. umowę sprzedaży maszyn na rzecz Pana X?

7)
Spółki akcyjne: Roland oraz spółka Marcus zawarły umowę spółki jawnej R&M, w ramach której zamierzały prowadzić wspólne przedsiębiorstwo. Spółki te złożyły wniosek o rejestrację w KRS. Wraz z tym wnioskiem złożyły także do sądu rejestrowego wniosek o nadanie R&M numeru NIP oraz REGON.
Sąd rejestrowy nie uwzględnił wniosków, jako że uznał się niewłaściwy do nadawania NIP oraz REGON - w tym zakresie kompetentne są odpowiednie urzędy administracyjne.
Ponadto wskazał, iż sama spółka R&M nie może być zarejestrowana, gdyż do wniosku nie załączono dokumentu potwierdzającego, iż nieruchomość, w której znajdować się miała siedziba R&M należy do niej (załączono tylko umowę najmu tej nieruchomości); ponadto nie została załączona umowa tej spółki. Wreszcie sąd wskazał, iż nie może dokonać wpisu R&M gdyż brakuje zgody Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów na dokonanie koncentracji - między spółkami Roland oraz Marcus w postaci założenia wspólnego przedsiębiorcy jakim jest spółka R&M.
Wskaż które z twierdzeń sądu rejestrowego są niezasadne, a które trafne - tj. mające swą podstawę prawną.

Panowie Jan, Roman, Zygmunt a także Robert i Witold postanowili założyć spółkę z o.o. mającej zajmować się świadczeniem usług budowlanych. W tym celu dnia 10 lutego 2007 r. zawarli stosowną umowę w formie aktu notarialnego, tworząc spółkę w organizacji. Jako zarząd spółki powołano panów: Jana, Romana i Zygmunta. Następnie nie złożyli oni od razu wniosku o rejestrację tej spółki do KRS, gdyż konieczne było jeszcze zgromadzenie wymaganych wkładów na pokrycie kapitału zakładowego spółki.; ponadto pojawiły się pewne problemy z zebraniem tych wkładów (które przedłużały się przez okres 4 miesięcy). W okresie tym „interes” już jednak zaczął się „kręcić”; ww. założyciele uzyskali pierwsze zamówienia, zatrudnili kilkunastu wykonawców, i pracowników, zaciągnęli kredyt. W okresie tym powstały już zarazem pewne wymagalne zobowiązania wobec wierzycieli spółki w organizacji. Z uwagi na konflikty między wspólnikami odstąpili oni od zamiaru rejestracji spółki.
W sądzie znalazły się stosowne pozwy przeciwko spółce z o.o. w organizacji o zapłatę należności na rzecz wykonawców, pracowników i kredytodawcy. Pozwanymi byli także członkowie zarządu oraz Panowie Robert i Witold. Ponadto na spółkę zostały nałożone pewne sankcje administracyjne ze strony właściwych organów nadzorczych za brak przestrzegania przez spółkę obowiązków ciążących na przedsiębiorcy na mocy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz ustaw szczególnych, a także grzywna za nielegalne prowadzenie działalności gospodarczej (tj. bez jej rejestracji).
Pozwani na swoją obronę podnosili następujące argumenty:
- spółka w organizacji jako że nie została zarejestrowana nie jest podmiotem prawa i nie może być pozwana (z tej przyczyny nieważne są także zawarte przez nią umowy)
- wspólnicy spółki z.o.o. w organizacji, a którzy nie byli członkami zarządu (Robert i Witold) oraz osobami, które działały w jej imieniu nie odpowiadają za zobowiązania spółki;
- spółka w organizacji - jako że nie jest przedsiębiorcą - nie podlega reżimowi prawnemu oraz obowiązkom (zwłaszcza administracyjno-prawnym), które ciążą na podmiotach mających status przedsiębiorcy;
Oceń zasadność ww. argumentów
Pozostałe pytania:
1) Czy i jak długo spółka z o.o. w organizacji może prowadzić działalność bez rejestracji?
2) Czy ww. grzywna była zasadnie nałożona?
3) Czy, a jeśli tak, to jak zmieniłyby się zasady odpowiedzialności za ww. należności w przypadku gdyby spółka w organizacji została zarejestrowana?

Arkadiusz Stosur · Dołączył: 05 Mar 2009 Posty: 88 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

Witam. Pan Doktor przesłał maila dotyczącego ćwiczeń :
"Najbliższe zajęcia nie odbędą się z przyczyn ode mnie niezależnych.
Spotykamy się 26.11.
Pozdrawiam
Konrad Kohutek"

Arkadiusz Stosur · Dołączył: 05 Mar 2009 Posty: 88 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

KAZUSY NA NAJBLIŻSZE ZAJĘCIA

9)
Angielska spółka „Berger” Ltd (zajmująca się produkcją grzejników) postanowiła poszerzyć swój zakres terytorialny działalności i „wejść” na polski rynek. Nie miała jednak pewności czy na zbywane produkty znajdzie się dobry popyt w Polsce. Stąd też w pierwszej kolejności założyli przedstawicielstwo celem wypromowania marki swego produktu.
I) Po pewnym czasie, kierownictwo spółki „Berger”, widząc, iż popyt na ich towar wzrasta zaczęli sprzedawać swe produkty w ramach działalności przedstawicielstwa.
II) Spółka Berger założyła oddział w Polsce. W tym celu dokonany został jej wpis w KRS-ie. Czy wpis ów jest konstytutywny? Czy oddział ma zdolność prawną? Czy sytuacja prawna spółki Berger zmieniłaby się, jeżeli byłaby spółką amerykańską?
III) Jako dyrektor oddziału (upoważniony do reprezentowania przedsiębiorcy zagranicznego) wyznaczony został Pan T. Behrens. Obywatel niemiecki; znający po polsku tylko: „dziękuje; dzień dobry; jak się masz?”. Czy T. Behrens może być dyrektorem oddziału Polsce?
IV) W ramach założonego oddziału spółka rozpoczęła prowadzić także nowy rodzaj działalności polegający na części zamiennych do sprzętu gospodarstwa domowego. Czy mogła podjąć taką działalność? Czy sytuacja prawna uległaby zmianie, gdyby dla produkcji tych części spółka Berger założyła w Polsce spółkę córkę (która miałaby się zajmować wyłącznie taką produkcją?).

10)
Stan faktyczny jak w kazusie wyżej, z tym, że popyt w Anglii na produkty tej spółki tak zmalał radykalnie, że spółka Berger Ltd faktycznie nie prowadziła tam już żadnej działalności oraz nie miała żadnych obrotów (pozostając jednak zarejestrowana). Wówczas członkowie jej zarządu postanowili otworzyć oddział tej spółki w Polsce, składając stosowny wniosek do KRS-u. Sąd rejestrowy odmówił wpisu, twierdząc, iż nie można otworzyć oddziału dla spółki ”pozornej”, tj. takiej, która faktycznie nie prowadzi żadnej działalności w kraju swego założenia.
I) Czy sąd rejestrowy zasadnie odmówił?
II) Czy sytuacja prawna uległaby zmianie w razie gdyby spółka Berger został „tylko” zarejestrowana w Anglii, tj. zaraz po jej rejestracji jej założyciele – nie podejmując żadnej działalności oraz nie gromadząc żadnego majątku na taką działalność – zamierzaliby otworzyć oddział w Polsce?

12)
Panowie A, B (osoby fizyczne) C (spółka jawna) oraz D (też osoba fizyczna) założyli spółkę cywilną „Metal”. Przedmiotem jej działalności był handel złomem. Pan D nie miał jednak czasu ani także umiejętności zajmowania się taką działalnością i stąd jego wkład do spółki polegał wyłącznie na wniesieniu do „spółki” kwoty 300.000 zł. Ze wspólnikami umówił się, iż każdego roku będą mu płacić określoną część uzyskanych zysków.
I) Czy „Metal” był przedsiębiorcą? Czy był nim każdy ze wspólników?
II) Wpisy do jakich rejestrów powinny być dokonane w związku z założeniem spółki ”Metal”?
III) Czy wspólnik spółki jawnej (oraz każdej innej spółki handlowej) jest przedsiębiorcą?
IV) Czy spółka Metal jest podatnikiem?
V) Czy sytuacja prawna spółki metal uległaby zmianie w razie gdyby wielkość jej przychodów netto ze sprzedaży towarów za poprzedni rok obrotowy wyniosła by ok. 4 milionów złotych?

13)
Spółka „RockTV” S.A. ubiegała się o koncesję na prowadzenie działalności telewizyjnej. W tym celu złożyła stosowny wniosek w ministerstwie gospodarki. Po kilku dniach uzyskała informację o tym, że organ koncesyjny zamierza wprowadzić szczególne warunki wykonywania koncesjonowanej działalności w postaci:
a) złożenia stosownego zabezpieczenia majątkowego na rachunek ministerstwa, na zabezpieczenie roszczeń publicznych spółki;
b) zainstalowania odpowiednich zabezpieczeń technicznych w stacjach nadawczych;
c) określenia częstotliwości i stacji nadawczych, z których spółka ma korzystać;
d) ograniczenia uprawnień koncesjonariusza-pracodawcy do udzielenia upoważnienia
do zawierania w jego imieniu umów o pracę z pracownikami z spółki.
Organ koncesyjny w drodze postanowienia odmówił udzielenia koncesji, jako że wnioskująca spółka - jego zdaniem - nie spełniła wymaganych warunków określonych przez ów organ (mimo spełnienia wszystkich przesłanek ustawowych). Na taką odmowę spółka wniosła odwołanie właściwego do sądu gospodarczego, składając stosowne pismo w tym sądzie w terminie 5 tygodni od daty otrzymania niekorzystnego dla spółki. Ministerstwo było ”spokojne” o wynik odwołania, jako że odmowa udzielenia koncesji jest uznaniowym rozstrzygnięciem organu administracji, a takowe nie podlegają kontroli sądowej. Oceń stan prawny, wskazując wszelkie uchybienia prawne.

14)
Stan faktyczny jak wyżej, z tą różnicą, iż odmowa udzielenia koncesji nastąpiła na skutek braku dawania przez wnioskodawcę rękojmii prawidłowego wykonywania działalności objętej koncesją, o której to rękojmii mowa w art. 52 u.s.d.g.

15)
Dnia 2 maja 2005. r. zawarta została umowa spółki z o.o. jej kapitał zakładowy wynosił 100 000 złotych. W celu lepszego ”dokapitalizowania” spółki, wspólnik A 18 maja pożyczył spółce 150 000 złotych, które spółka miała mu zwrócić w ciągu 1 roku. Po roku spółka pożyczki tej nie zwróciła, jako że popadła w poważne problemy finansowe. Kryzys okazał się tak daleko idący, iż zaprzestała regulować swych zobowiązań wobec swych wierzycieli. Spowodowało to złożenie wniosku o ogłoszenie jej upadłości w dniu 1 marca 2007 r. Sąd ogłosił upadłość 20 kwietnia 2007 r. Wspólnika A zgłosił swą wierzytelność do upadłej spółki wraz z innymi wierzytelnościami (podlegającymi zaspokojeniu w kategorii trzeciej).
I) Czy zostanie ta wierzytelność zaspokojona w tej kategorii?
II) Czy sytuacja prawa uległaby zmianie przypadku ogłoszenia upadłości miesiąc później (np. 10 maja 2007 r.)?

16)
Spółka partnerska „Iuris” (składające się z trzech partnerów, radców prawnych: A, B, C, a także kilku młodszych prawników) zajmowała się świadczeniem obsługi prawnej. Jednym z jej klientów był przedsiębiorca „NN”. W związku z ewidentnym zaniedbaniem w zakresie prowadzenia spraw tego klienta wyrządzona została mu szkoda, której wysokość oszacował na 69 000 PLN. Przedsiębiorca NN pozew o zapłatę wniósł przeciwko wszystkim partnerom oraz przeciwko spółce. Partnerzy A i B stwierdzili, że sprawą przedsiębiorcy NN zajmował się partner C, stąd nie ponoszą oni odpowiedzialności. Partner C twierdził jednak, że zarówno A i B doradzali mu jak prowadzić tę sprawę; poza tym C wskazał, że bezpośrednią przyczyną szkody klienta spółki było zaniechanie, którego dopuścił się Pan D – jeden z młodszych prawników, nad którego pracą – zgodnie z postanowieniami regulaminu spółki - w spółce kierownictwo sprawuje A.
I) Który z partnerów będzie ponosił odpowiedzialność? Czy możliwa jest wspólna odpowiedzialność partnerów? Czy może być tak, że żaden z parterów nie będzie odpowiadał?
II) Czy Pan D będzie ponosił odpowiedzialność? Z ustalonych okoliczności wynikało, iż w okresie kiedy dopuszczono się zaniedbania będącego przyczyną szkody, partner A był na urlopie; czy będzie odpowiadał? Pan D nie był zatrudniony w spółce NN – odbywał tam praktyki (ale jeszcze spółka „nie zdążyła” podpisać z nim żadnej umowy); czy ma to wpływ na kwestie odpowiedzialności?
III) Przedsiębiorstwo usługowe JJ świadczyło usługi remontowe, dokonując w spółce renowacji kilku pomieszczeń kancelarii. Partnerzy stwierdzili że dokonał tego wadliwie i stąd, żądając dokonania stosownych poprawień, wstrzymali się z zapłatą wynagrodzenia. JJ był innego zdania, żądając zapłaty od Partnera A bo z nim był w „stałym kontakcie”. Kto odpowiada za zapłatę tego wynagrodzenia?

17)
Zarząd spółki „Tunel” sp. z o.o. zbył 2 nieruchomości należące do spółki. Jako że była to „okazja” (nabywca zaoferował dobrą cenę) zarząd samodzielnie zadecydował o dokonaniu takiej transakcji; zwłaszcza że przecież jest to organ uprawniony do prowadzenia spraw spółki.
I) Czy umowa sprzedaży tych nieruchomości jest ważna?
II) Czy stan prawny uległby zmianie gdyby „Tunel” był spółką akcyjną albo gdyby zarząd zbył oddział spółki lub „tylko” ustanowił na nieruchomościach hipotekę?
III) Czy stan prawny uległby zmianie gdyby przedmiotem transakcji zarządu spółki było zbycie 2 luksusowych samochodów należących spółki (rozważania wymaga przypadek kiedy w umowie spółki wprowadzone byłoby stosowne zastrzeżenie, jak i w razie baku takiej klauzuli).

1 Cool

Do zarządu spółki akcyjnej „Wouters – Polska SA” (działającej na małopolskim rynku transportu osobowego) powołano 13 członków. Oceń w przypadku której z niżej wymienionych osób występują prawne ograniczenia lub zakazy piastowania takiej funkcji.
- G. Bykowicz, będącej członkiem zarządu innej spółki;
- J. Nowaka, piastującego funkcje skarbnika gminy;
- P. Kowlczyka, którego powołano zarazem do rady nadzorczej tejże spółki;
- T. Rollsona, obywatela amerykańskiego;
- F. Zatońskiego, będącego członkiem rady nadzorczej spółki prowadzącej działalność konkurencyjną wobec spółki „Wouters - Polska”;
- G. Rankowicza, prowadzącego działalność gospodarczą na własny rachunek;
- W. Stasiaka, dominującego akcjonariusza spółki „Wouters - Polska”
- C. Czyńską, utalentowaną młodą (17 letnią) studentkę KSW (edukację w szkole podstawowej i średniej ukończyła 3 wcześniej);
- J. Jarkowskiego, spowodował on udokumentowane straty w związku z pełnieniem funkcji członka organu poprzedniej spółki, z której został odwołany;
- Z. Tomskiej, będącej akcjonariuszem innej spółki (także prowadzącej działalność branży transportu osobowego, lecz na Mazowszu), posiadającą ponad 20% akcji tej spółki;
- A. Markowskiego, którego powołano zarazem do rady nadzorczej spółki Wouters będącej spółka dominującą wobec spółki Wouters – Polska;
- J. Rybkę, który ukończył już 70 lat, ale nadal był w formie... Smile

- spółkę z o.o. „Menadżer”’.

19)
W skład zarządu spółki „Ulrich” sp. z o.o. wchodziło 5 członków (J. Zdyb – Prezes oraz M. Robski, J. Narczyk W. Kozieł i M. Stasiński). Zgodnie z §7 umowy spółki (dotyczącym zasad reprezentacji):
„Do składania oświadczeń woli w imieniu spółki umocowani są:
a) Prezes Zarządu – samodzielnie;
b) w zakresie czynności związanych z sprzedażą produktów spółki na eksport – wyłącznie członek zarządu kierujący działem sprzedaży w spółce;
c) dwaj członkowie Zarządu działający łącznie
d) w czynnościach prawnych spółki zawieranych na terytorium Niemiec oraz Austrii – wyłącznie Prezes Zarządu.
I) Czy postanowienia umowy spółki w zakresie ustalania zasad reprezentacji są prawidłowe?
II) Spółka Ulrich zawarła umowę nabycia określonych maszyn produkcyjnych. Umowa podpisana została przez J. Narczyka. Jakie skutki prawne wywołuje ta umowa?
III) Spółka Ulrich zawarła umowę nabycia kilku pojazdów ciężarowych. Umowa podpisana została przez J. Narczyka oraz M. Rabskiego. Ten ostatni został parę dni temu powołany do zarządu. Jego powołanie nie zostało jeszcze zgłoszone do KRS. Zbywca ww. samochodów uznał, że umowa jest nieważna jako że M. Robski nie był w dacie jej podpisywania członkiem zarządu spółki z uwagi na brak zgłoszenia tego faktu do KRS-u, a przecież wpisy do KRS-u są konstytutywne. Czy słusznie twierdzi zbywca?
IV) Stan faktyczny jak w pkt III tyle, że okazało się, że Pan Robski był skazany prawomocnym wyrokiem na pozbawianie wolności do lat 3 - za działanie na szkodę spółki (innej niż Ulrich); wyrok ów wydano 4 lata temu. Przed zawarciem ww. umowy zarząd podjął uchwałą, iż spółka zawrze taką umowę; uchwała podjęta została 3 głosami za (w tym 1 Pana Robskiego); 2 głosy były przeciw. Czy uchwała ta była ważna?

Arkadiusz Stosur · Dołączył: 05 Mar 2009 Posty: 88 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

Pan Doktor prosi o wydrukowanie kazusów na zajęcia (tak przynajmniej, aby jeden egzemplarz był dla 2 osób). Zajęcia zaczynają się w sobotę o godz. 11.15 (sala L4).a

Arkadiusz Stosur · Dołączył: 05 Mar 2009 Posty: 88 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

Witam, Pan Doktor dziś napisał
W załączeniu kazusy (20-24) na zajęcia w sobotę (godz. 11.00). Proszę tez przynieść te które nie zostały przerobione ostatnio – czyli nr. 15-19. Być może wystarczą, ale proszę także mieć te nr 20-24.

KAZUSY

20)
Panowie A B C D E F G H I postanowili założyć spółkę z o.o. Stąd tez w celu pokrycia kapitału zakładowego wnieśli następujące wkłady:
A wpłacił określoną kwotę pieniędzy
B wniósł przysługujące mu prawo użytkowania określonego gruntu
C pisemnie zobligował się, iż tyłem wkładu do spółki wypłaci na rzecz spółki określoną kwotę pieniędzy w terminie 3 miesięcy od rejestracji spółki (z zastrzeżeniem kary umownej za każdy dzień zwłoki)
D wniósł 3 maszyny produkcyjne
E wniósł know-how
F wniósł przysługujące mu weksle
G wniósł wierzytelności jaką miał w stosunku do swych dłużników
H nic nie wniósł, lecz będąc właścicielem spółki transportowej stwierdził, iż jego wkładem będzie wykonywanie wszelkich „większych” przewozów materiałów w ramach działalności spółki.
I wniósł ogół praw i obowiązków wspólnika spółki osobowej

I) W jaki sposób następuje „wniesienie” wkładu do spółki? Kiedy wkłady przechodzą na spółkę?
II) Oceń dopuszczalność wniesienia wszystkich ww. wkładów.
III) Wspólnicy mieli problemy z wyceną niektórych wkładów (np. know-how). Stąd też powołali biegłego celem dokonania ich wyceny. Mogli to zrobić? A jeśli, tak to po co, jeśli i tak kontrola wartości aportu dokonywana jest przez sąd rejestrowy.
IV) W kilka dni po powstaniu spółki okazało się że jedna z maszyn produkcyjnych (o wartości 15 000 PLN) nie działa, a usterka był na tyle poważna iż jej naprawa była nieopłacalna (kosztowałaby praktycznie tyle co nowa maszyna).
V) Założyciele nie skorzystali z pomocy biegłego przy wycenie aportów i w przypadku niektórych z nich doszło do ich zawyżenia (zniżenia). Jakie są skutki prawne takiego stanu rzeczy wobec spółki oraz wobec jej wierzycieli?
VI) Jak wyżej – z tą różnicą iż miało miejsce zaniżenie aportów?.

21)
W dacie założenia spółki Rainbow sp. z o.o. jej kapitał zakładowy wynosił 450 000 złotych będąc pokryty wkładami takiej wysokości. Po paru latach działalności spółki – niestety w znaczącym zakresie nierentownej - wysokość tego kapitału nie uległa zmianie; istotnemu zmniejszeniu uległ jednak majątek spółki. Środki pieniężne wniesione tytułem wkładu zostały w całości przekazane do zapłaty należności bieżących. Jako że nadal brakowało środków na zaspokojenie roszczeń wierzycieli zbyta została nieruchomość (będąca aportem). Ponadto wartość innych składników majątkowych (np. samochody, maszyny) istotnie uległa zmniejszeniu w wyniku uch eksploatacji. To wszystko powodowało, iż środki uzyskane z egzekucji z majątku spółki pozwoliły na zaspokojenie zaledwie 1/3 wartości wierzytelności przypadających wobec Rainbow.

I) Niezaspokojeni wierzyciele domagają się od wspólników Rainbow wniesienia do spółki takich kwot aby wartość majątku spółki była przynajmniej równa wysokości kapitału zakładowego mającego pełnić przecież funkcję gwarancyjną – tj. „utrzymującą” w spółce składniki majątkowe, których wartość jest równa co najmniej wartości nominalnej kapitału zakładowego. Czy żądania wierzycieli są zasadne?
II) Czy kapitał zakładowy spółki z o.o. w praktyce spełnia – skutecznie – swoje funkcje?
III) Od kogo mogą wierzyciele domagać się zaspokojenia swych roszczeń ?
jej naprawienia.
IV) Czy są przypadki kiedy można egzekwować od wspólnika odpowiedzialności za długi spółki?

22)
W spółce akcyjnej „LOTOS” S.A.” walne zgromadzenie podjęło uchwałę o zbyciu inwestorowi zagranicznemu „Energon” zorganizowanej części przedsiębiorstwa tej spółki. Uchwała podjęta została bezwzględną większością głosów.
1) Uchwała ta została zaskarżona przez akcjonariusza mniejszościowego, który głosował przeciwko niej, a także przez kilku wierzycieli „LOTOS” (twierdzących że transakcja taka narusza ich prawa do uzyskania należności od BOT). Powództwo wniesiono do właściwego miejscowo sądu rejonowego. Czy jest ono zasadne? Jeśli tak, to jaki są skutki wydania stosownego wyroku przez sąd?
2) Wobec danej uchwały minister właściwy do spraw Skarbu Państwa wyraził sprzeciw. Czy miał podstawę prawną ku temu? Jakie są skutki prawne takiego sprzeciwu?

23)
Walne zgromadzenie spółki akcyjnej K&T S.A. – podjęło (większością 96% głosów) uchwałę (za którą głosowało 3 większościowych akcjonariuszy spółki )o przymusowym wykupie akcji akcjonariusza X (posiadał 2% akcji spółki). Uchwała ta nie była uzasadniona – jako że nie wymaga tego ustawa (zob. art. 418 §2 k.s.h.) Cena wykupu – ustalona przez biegłego wybranego przez walne zgromadzenie wynosiła 56,5 zł za akcję. Zdaniem akcjonariusza X cena ta była istotnie zaniżona do ceny rynkowej. Ponadto - w związku dynamicznie rozwijającym się przedsiębiorstwem spółki K&T – akcje tej spółki szybko rosły na wartości, stąd też zamierzał on jeszcze poczekać i zbyć je jak będą jeszcze droższe. W związku z powyższym wytoczył on przeciwko spółce powództwo o uchylenie uchwały przymusowym wykupie jego akcji jako krzywdzącej jego uprawnienia oraz sprzecznej obyczajami dobrymi obyczajami. Czy powództwo takie jest uzasadnione? Czy istnieje podstawa prawna ku temu?

24)
W spółce Nordkom S.A. (kapitał zakładowy 1 milion złotych) podjęta została uchwała o podwyższeniu kapitału zakładowego (do 1,5 miliona). Akcjonariusz tej spółki (X) posiadający w niej – przed podwyższeniem – 10 000 akcji (akcji serii B1) objął w podwyższonym kapitale 1 000 akcji (serii C1). Statut spółki Nordkom przewidywał wymóg uzyskania zgody rady nadzorczej. Dnia 20 grudnia 2006 roku – jeszcze przed wpisem podwyższenia kapitału zakładowego - X zbył wszystkie akcje jakie posiadał w spółce Nordkom (bez uzyskania zgody rady nadzorczej).
1) Czy transakcja zbycia była skuteczna?
2) Czy sytuacja prawna uległaby zmianie gdyby statut spółki Nordkom nie przewidywał wspomnianego wymogu jednakże akcjonariusz X był związany umową zawartą (w kwietniu 2002r.) z trzema „większymi” akcjonariuszami tej spółki, iż nie będzie zbywał swych akcji w ciągu 5 lat

Arkadiusz Stosur · Dołączył: 05 Mar 2009 Posty: 88 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

Materiały dydaktyczne od Doktora :

Koncesja a zezwolenie (różnice i podobieństwa)

i. Funkcje oraz cechy instytucji koncesji
Koncesje obowiązują odnośnie do takich rodzajów działalności gospodarczej, których należyte wykonywanie ma istotne znaczenie dla gospodarki całego państwa. Są to tzw. dziedziny strategiczne, czyli takie, na które państwo - z uwagi na ważny interes publiczny - dąży do zapewnienia sobie znacznie większej możliwości oddziaływania niż jak ma to miejsce w przypadku innych dziedzin, także tych reglamentowanych – zwłaszcza w drodze zezwolenia). Koncesje udzielane są zatem przede wszystkim w interesie publicznym, a koncesjonariusza uznawać należy jako podmiot biorący udział w realizacji zadań publicznych - zadań ciążących na państwie [np. zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego; oszczędnego i racjonalnego użytkowania paliw i energii (zob. art. 1 prawa energetycznego); dostarczanie informacji, udostępnianie dóbr kultury i sztuki (zob. art. 1 ustawy o radiofonii i telewizji); zapewnienie ładu i bezpieczeństwa publicznego (dotyczy podmiotu, któremu udzielono koncesji na działalność w zakresie ochrony osób i mienia)]. Udzielanie koncesji utożsamia się także z odstępowaniem od monopolu państwowego w danej dziedzinie na rzecz podmiotów niepaństwowych - w celu wykonywania zadań publicznych przez te podmioty.

II. Ogólne unormowania (instytucje) różniące koncesję od zezwolenia
W związku ze wspomnianymi wyżej szczególnymi funkcjami instytucji koncesji wprowadzono pewne szczególne unormowania, które odróżniają (z reguły „zaostrzają”) reżim prawny obowiązujący w przypadku instytucji koncesji w porównaniu do instytucji zezwoleń.
Do ważniejszych tego typu różnic należą:
- przyznanie organowi koncesyjnemu uprawnienia do określenia w koncesji szczególnych warunków wykonywania działalności gospodarczej objętej koncesją (zob. art. 48 u.s.d.g. );
- możliwość ograniczenia liczby wydawanych koncesji (zob. art. 51 u.s.d.g); z takim przypadkiem związana jest instytucja „przetargu koncesyjnego” ;
- oznaczenie okresu ważności koncesji (co do zasady od 5 do 50 lat ; zob. art. 47 ust. 3 u.s.d.g.). W przypadku zezwoleń czas ten jest zasadniczo nieoznaczony; są jednak wyjątki np. zezwolenie na sprzedaż alkoholu; licencja na wykonywanie transportu drogowego);
- zawężenie organów państwowych uprawnionych do udzielania koncesji do właściwych ministrów lub centralnych organ administracji publicznej (czyli organów administracji rządowej ); w przypadku zezwoleń (licencji) organem właściwym do ich wydawania nierzadko jest organ administracji samorządowej (np. zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych );
- znaczne obniżenie ilości dziedzin koncesjonowanych (jest ich 6; zob. art. 46 ust. 1 u.s.d.g.) w porównaniu do tych podgalających obowiązkowi uzyskania zezwolenia (aktualnie jest ich 30 – wliczając licencje oraz zgody; zob. art. 75 ust. 1 – 4 u.s.d.g.);
- ograniczenie dopuszczalności wprowadzania nowych koncesji (zob. art. 46 ust. 3 u.s.d.g.).

III. Odrębności koncesji i zezwoleń w zakresie źródeł regulacji
Ogólny reżim prawny koncesji określono w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej (art. 46 – 63 u.s.d.g.). W przepisach tych zawarto ogólne zasady obowiązujące odnośnie do koncesji (np. jej udzielania, cofania, kontroli działalności koncesjonariusza); zasady te obowiązują we wszystkich (6) dziedzinach koncesjonowanej działalności (dziedziny te określa art. 46 ust. 1 u.s.d.g.; ich spis, zob. niżej). Podkreślenia wymaga, iż ustawy odrębne („tzw. ustawy branżowe”) mają istotne znaczenie, jako że ustanawiają szczególne przesłanki udzielenia (czy cofnięcia) koncesji. Przesłanek tych nie da się ujednolicić, z uwagi na zróżnicowany charakter każdego z rodzajów koncesjonowanej działalności gospodarczej (każda dziedzina ma zatem „własne” przesłanki szczególne). Jakkolwiek (ogólne) przesłanki udzielenia koncesji (zawarte w art. 56 u.s.d.g.) oraz cofnięcia koncesji (zawarte w art. 58 u.s.d.g.) obowiązują we wszystkich 6 dziedzinach działalności koncesjonowanej.
W przypadku wszystkich koncesji obowiązuje więc – jedynie do pewnego stopnia - ujednolicony system (porządek) prawny. W odniesieniu do zezwoleń nie można jednak mówić o istnieniu nawet „tylko” takiego ujednolicenia. Reglamentacja działalności gospodarczej w drodze zezwolenia (także licencji) stanowi przedmiot wyłącznej regulacji ustaw odrębnych. Ustawy te wymienione zostały w art. 75 u.s.d.g. W ustawie o swobodzie działalności gospodarczej zrezygnowano z wprowadzania ogólnych regulacji dotyczących zasad wydawania zezwoleń - regulacji, które byłyby wspólne i obowiązywały w stosunku do wszystkich rodzajów działalności normowanych przepisami ustaw wymienionych w art. 75 u.s.d.g. (jak miało to miejsce w poprzednim stanie prawnym tj. na gruncie ustawy z 1999 r. – Prawo działalności gospodarczej).

IV. Koncesja i zezwolenia: wybrane podobieństwa

1)
Zarówno koncesję, jak i zezwolenie traktuje się jako indywidualny akt administracyjny uchylający zakaz swobodnego podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej w danej dziedzinie (tj. zakaz wykonywania jej bez takiego „aktu” - tj. koncesji lub zezwolenia). W drodze koncesji (zezwolenia) dopuszcza się zatem przedsiębiorcę do wykonywania określonej działalności gospodarczej, po uprzednim stwierdzeniu, że przedsiębiorca ten spełnia prawem określone warunki wykonywania tej działalności. Instytucja koncesji (zezwolenia) stanowi więc swego rodzaju formę wstępnej kontroli działalności gospodarczej (system kontroli ex ante - przed podjęciem działalności ). W przypadku koncesji kontrola ta jest z reguły bardziej rozbudowana . Wiąże się to z tym, iż koncesjonariusz ma niejako „za państwo” wykonywać określone zadania publiczne (zob. wyżej). Konieczne jest zatem uprzednie zweryfikowanie czy zadania te wykonywać będzie w sposób właściwy.

2)
Koncesja i zezwolenie wydawane są w formie decyzji administracyjnej. Dotyczy to także odmowy wydania koncesji (zezwolenia), jej cofnięcia lub zmiany jej zakresu. Decyzja ta podlega zaskarżeniu do sądu administracyjnego.

3)
Zarówno w przypadku koncesji, jak i zezwolenia, trudno jest jednoznacznie i w sposób ogólny (tj. obowiązujący we wszystkich reglamentowanych w danej formie dziedzinach) określić, czy decyzja w ich przedmiocie jest związana czy też uznaniowa. Każdorazowo o charakterze tej decyzji przesądzać powinna treść przesłanek, których spełnienie konieczne jest dla uzyskania koncesji (zezwolenia); im bardziej ogólnie przesłanki te będą określone, tym większy zakres swobody uznaniowej przysługiwać będzie organowi administracji wydającemu decyzję w sprawie koncesji (zezwolenia). W praktyce przesądzenie charakteru prawnego decyzji w sprawie koncesji (zezwolenia) nie odgrywa jednak tak istotnej roli. Wiąże się to z tym, iż zarówno decyzja uznaniowa, jak i związana, podlegają kontroli sądu administracyjnego (w razie jej zaskarżenia) Jeżeli przyznanie uprawnienia (lub nałożenie obowiązku) pozostawione zostało uznaniu organu przy określeniu jednak kryteriów ocennych jakimi ma się kierować organ administracji, to na sądzie administracyjnym spoczywa obowiązek kontroli m.in. zgodności dokonanych przez organ administracyjny ustaleń z tymi kryteriami i ich zastosowania w sprawie ; swobodne uznanie organu administracyjnego nie może nosić cech dowolności.

Rodzaje działalności gospodarczej podlegające koncesji:
1) poszukiwanie lub rozpoznawanie złóż kopalin, wydobywanie kopalin ze złóż, bezzbiornikowego magazynowanie substancji oraz składowanie odpadów w górotworze, w tym w podziemnych wyrobiskach górniczych;
2) wytwarzanie i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią i amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym;
3) wytwarzanie, przetwarzanie, magazynowanie, przesyłanie, dystrybucja i obrót paliwami i energią;
4) ochrona osób i mienia;
5) rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych;
6) przewozy lotnicze

Przykłady rodzajów działalności podlegających zezwoleniu:
1) sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży
2) działalność bankowa
3) działalność ubezpieczeniowa
4) prowadzenie apteki ogólnodostępnej
5) wykonywanie transportu drogowego (wymaga uzyskania licencji )

Działalność regulowana

Instytucje działalności regulowanej wprowadzona została w drodze ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Stanowi ona swego rodzaju „pośrednią” formę reglamentacji między działalnością wymagającą uzyskania koncesji lub zezwolenia, a działalnością „wolną” (tj. wymagającą jedynie dla jej podjęcia wpisu do KRS lub Ewidencji). O tym czy dany rodzaj działalności ma status działalności regulowanej przesądza przepis ustawy odrębnej (art. 64 ust. 1 u.s.d.g.). Katalog takich „ustaw odrębnych” zawiera ustawa z dnia z 2 lipca 2004 r - Przepisy wprowadzające ustawę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1808). Aktualnie istnieją 23 - szeroko rozumiane - rodzaje działalności gospodarczej stanowiące działalność regulowaną; jest nią np.:
- prowadzenie indywidualnej lub grupowej praktyki lekarskiej;
- organizowanie imprez turystycznych oraz pośredniczenie na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych;
- organizacja profesjonalnego współzawodnictwa sportowego;
- prowadzenie ośrodka szkolenia kierowców (kursy na prawo jazdy)
- wyrobu lub rozlewu wyrobów winiarskich;
- prowadzenie stacji kontroli pojazdów;
- działalność kantorowa;
- prowadzenia pracowni psychologicznej;
- wyrób, oczyszczanie, skażanie lub odwadnianie alkoholu etylowego
- wyrób lub rozlewu napojów spirytusowych

Dla podjęcia działalności gospodarczej będącej działalnością regulowaną wymagane jest łączne spełnienie dwóch przesłanek:
1) spełnienie przez przedsiębiorcę szczególnych warunków określonych przepisami odrębnej ustawy (przesłanka materialna);
2) wpis w rejestrze działalności regulowanej (przesłanka formalna) Uzyskanie wpisu w rejestrze działalności regulowanej nie zwalnia przedsiębiorcy z obowiązku wpisu do KRS lub Ewidencji (zob. też art. 15 u.s.d.g.)

Istota instytucji działalności regulowanej jako formy reglamentacji działalności gospodarczej przejawia się w braku uprzedniego sprawdzenia (przez organ prowadzący rejestr działalności regulowanej) czy dany przedsiębiorca ten faktycznie spełnia szczególne warunki określone w przepisach ustawy odrębnej (zob. wyżej - przesłanka materialna). Organ ten dokonuje wpisu (w rejestrze działalności regulowanej) na wniosek przedsiębiorcy, po złożeniu przez przedsiębiorcę oświadczenia o spełnieniu warunków wymaganych do wykonywania tej działalności (zob. art. 65 ust. 1 u.s.d.g.). Takie rozwiązanie służyć ma uproszczeniu i przyspieszeniu podejmowania działalności gospodarczej będącej działalnością regulowaną.
Brak kontroli czy przedsiębiorca spełnia szczególne warunki wykonywania danej działalności regulowanej nie oznacza braku możliwości dokonania takiej weryfikacji na etapie późniejszym – tj. w trakcie wykonywania już przez przedsiębiorcę działalności regulowanej. Fakt spełniania (braku spełniania) tych warunków podlega kontroli w szczególności przez organ prowadzący rejestr danej działalności (zob. art. 70 u.s.d.g.). Odnośnie do podejmowania i wykonywania działalności regulowanej przewidziano zatem system kontroli ex post (następczej) służący weryfikacji czy przedsiębiorca faktycznie spełnia wymagane warunki (jest zatem uprawniony do wykonywania tej działalności). System kontroli ex ante (uprzedniej - tj. przed podjęciem tej działalności) obowiązuje w przypadku działalności koncesjonowanej lub objętej obowiązkiem uzyskania zezwolenia.
Obowiązujący w przypadku działalności regulowanej system kontroli ex post opiera się na zaufaniu (domniemaniu) ze strony organu administracji, iż przedsiębiorca faktycznie spełnia wymagane (szczególne) warunki do wykonywania danego rodzaju działalności. Istnieje więc ryzyko nadużycia tego zaufania przez przedsiębiorcę, skutkujące wpisaniem go do rejestru także w przypadku podania przezeń (w dokumentach wymienionych art. 65 ust. 1 u.s.d.g.) nieprawdziwych danych (czyli „formalne zalegalizowanie” działalności wykonywanej niezgodnie z prawem). Mechanizmami mającymi zapobiegać (bądź przynajmniej ograniczać) wspomniane ryzyko nadużycia są:
- instytucja kontroli działalności regulowanej sprawowanej w trybie właściwym dla kontroli działalności koncesjonowanej (zob. art. 70 u.s.d.g.) oraz przed wszystkim
- obligatoryjne wydanie zakazu wykonywania przez przedsiębiorcę działalności regulowanej (m.in.) w przypadku złożenia przez przedsiębiorcę oświadczenia, o którym mowa w art. 65 ust. 1 u.s.d.g. (zob. wyżej), niezgodnego ze stanem faktycznym, połączone z wykreśleniem go z rejestru działalności regulowanej (art. 71 u.s.d.g.); przedsiębiorca taki może uzyskać wpis do tego rejestru dopiero po upływie 3 lat od daty tego wykreślenia.

Arkadiusz Stosur · Dołączył: 05 Mar 2009 Posty: 88 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

Materiały dydaktyczne od Doktora (2)

SWODODA PRZEDSIĘBIORCZOŚCI

[UWAGA – NUMERACJA I TERMINOLOGIA SPRZED WEJŚCIA TRAKTATU Z LIZBONY Z 1.12.2009 (MERYTORYCZNIE WSZAK W PEŁNI AKTUALNE)]

1. Swoboda przedsiębiorczości jako jedna ze sfer swobodnego przepływu osób

Swobodny przepływ osób obejmuje dwa „rodzaje” (sfery) swobodnego przepływu osób:
- swobodny przepływ pracowników (art. 39 – 42 TWE) oraz
- swobodny przepływ przedsiębiorców (art. 43 – 48 TWE)

Najogólniej ujmując, cechą wspólną treści obu ww. swobód jest prawo danej osoby (pracownika lub przedsiębiorcy) pochodzącej z jednego państwa członkowskiego (A) dostępu do rynku pracy innego państwa członkowskiego (B) lub prawo do podjęcia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim (B) na warunkach niedyskryminujących w porównaniu do tych obowiązujących wobec własnych obywateli lub przedsiębiorców (tych z państwa B).

2. Podmioty uprawnione do korzystania ze swobody przedsiębiorczości

Podmiotami tymi są:
- osoby fizyczne mające obywatelstwo jednego z państw członkowskich (art. 43 akapit 1 zd.1 TWE) oraz

- spółki (w rozumieniu art. 48 akapit 2 TWE ), które spełniają dwa warunki:

a) zostały założone zgodnie z ustawodawstwem jednego z państw członkowskich oraz
b) mają swoją statutową siedzibę lub siedzibę zarządu lub główne przedsiębiorstwo wewnątrz Wspólnoty (art. 48 akapit 1 TWE); istnienie jednej z tych cech świadczy o „obecności” spółki we Wspólnocie.

Siedziba statutowa spółki („registered office” „Satzungsitz”) to siedziba, która określona została w jej statucie (umowie założycielskiej). Siedziba zarządu („central administration”; „Hauptverwaltung“) to miejsce, w którym faktycznie zachodzi proces zarządzania spółką, zatem miejsce, w którym znajduje się siedziba organów spółki. Jako główne przedsiębiorstwo („principal place of business”; „Hauptniederlassung“) traktować należy miejsce, w którym znajduje się podstawowy ośrodek działalności gospodarczej spółki.

3. Pojęcie przedsiębiorczości (kryteria stosowania swobody przewidzianej w art. 43 – 48 TWE)

Zdefiniowanie pojęcia przedsiębiorczości („establishment”; „Niederlassung”) jest konieczne dla ustalenia jakie zachowania osób (w tym spółek) podlegają regulacjom dotyczącym swobody przedsiębiorczości (art. 43 – 48 TWE), a jakie nie i tym samym powinny zostać objęte reżimem dotyczącym innych swobód (np. swobody przepływu pracowników, swobody świadczenia usług).
Zgodnie z orzecznictwem ETS przez „przedsiębiorczość” (o której mowa w art. 43 TWE) rozumieć należy wszystkie działania, które umożliwiają danej sobie (w tym spółce) samodzielne i rzeczywiste wykonywanie przez nieograniczony czas działalności gospodarczej za pomocą trwałej organizacji („trwałego urządzenia” ) w innymi państwie członkowskim . Z powyższego wynika, iż dane zachowanie - aby można było kwalifikować je jako przedsiębiorczość - powinno łącznie spełniać 3 przesłanki (kryteria wyróżniające „przedsiębiorczość”):

I) samodzielność działalności gospodarczej
Przez działalność gospodarczą rozumieć należy działalność wykonywaną w „celach zarobkowych” („profit-making”; „Erwerbszweck“). Uzyskany zarobek nie musi stanowić zysku dla danej osoby (choć z reguły nim jest). Działalnością gospodarczą jest także „zarządzanie przedsiębiorstwami, a zwłaszcza spółkami ” (zob. art. 43 akapit 2 TWE).
Cecha „samodzielności” działalności oznacza, że dana osoba prowadzi ją na własny rachunek (zob. art. 43 akapit 2 TWE) i tym samym na własne ryzyko ekonomiczne. Ta cecha odróżnia zachowania podlegające swobodzie przedsiębiorczości od zachowań objętych swobodą przepływu pracowników. Pracownik prowadzi działalność („świadczy pracę”) na warunkach podporządkowania pracodawcy i nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z taką działalnością.

II) trwały charakter działalności („stałość” działalności)
Spełnienie tego kryterium świadczyć ma o „obecności” danego podmiotu w innym państwie członkowskim, w którym prowadzi działalność gospodarczą. O trwałości tej działalności przesądzać powinna zamiar wykonywania działalności na stałe (tj. przynajmniej bez przewidywalnego momentu jej zakończenia). Zamiar ów oceniać należy jednak według czynników obiektywnych, w szczególności takich jak: istnienie struktury organizacyjnej (np. biura), zakres działalności jej regularność.
Kryterium trwałości działalności gospodarczej odróżnia postępowanie objęte swobodą przedsiębiorczości od zachowań podlegających swobodzie świadczenia usług. Jeśli z okoliczności sprawy (ww. czynników) wynika, iż przemieszczenie się danej osoby nie jest przejściowe, lecz trwałe, wówczas do jego zachowania zastosowanie znajdą przepisy o swobodzie przedsiębiorczości (art. 43 - 48 TWE). Według tych przepisów oceniana będzie zgodność krajowych regulacji z prawem wspólnotowym; warunki prowadzenia przedsiębiorczości są z reguły surowsze niż warunki świadczenia usług – których cechą jest „przejściowy” charakter zachowania danego podmiotu (zob. art. 50 akapit 2 TWE ).

III) transgraniczny charakter działalności
Istnienie tego kryterium wynika już z treści samego Traktatu; zob. art. 43 TWE, w zw. z art. 48 akapit 1 TWE, w którym mowa jest o swobodzie przysługującej „...obywatelom (spółkom) jednego państwa członkowskiego na terytorium innego państwa członkowskiego”. Swobodą przedsiębiorczości nie są więc (co do zasady) objęte stany faktyczne o charakterze „czysto wewnętrznym”. W związku z tym pojawia się zagadnienie dopuszczalności dyskryminacji własnych przedsiębiorców (tzw. „odwrotna dyskryminacja”); w tej sprawie wypowiadał się ETS .
Wymóg transgraniczności oznacza zatem, że swoboda przedsiębiorczości obejmuje tylko przypadki „ekspansji” działalności gospodarczej (osoby fizycznej lub spółki) z jednego państwa do innego państwa członkowskiego. Transgraniczność ta może mieć charakter zarówno pierwotny, jak i wtórny. Stąd powszechnie wyróżnia się:

- pierwotne korzystanie ze swobody przedsiębiorczości
Obejmuje ono prawo do:

a) założenia w innym państwie członkowskim działalności gospodarczej (w tym spółki), czyli utworzenia niejako „od podstaw” przedsiębiorstwa przez osobę, która dotąd w ogóle nie prowadziła takiej działalności w swym macierzystym kraju (dotyczy to tylko osób fizycznych);

b) przeniesienie takiego przedsiębiorstwa (a z reguły także centrum decyzyjnego – siedziby zarządu) z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego (dotyczy to zarówno osób fizycznych jak i spółek). Przypadek ten obejmuje transgraniczne przeniesienie siedziby faktycznej przez spółkę; nie obejmuje jednak przeniesienia statutowej siedziby do innego państwa członkowskiego (tzw. „przerejestrowania się”).

- wtórne korzystanie ze swobody przedsiębiorczości
Obejmuje ono prawo do założenia w innym państwie jednostki zależnej od spółki. Jednostka taka może być prawnie samodzielna (np. spółka zależna, zwana także filią) lub nie posiadać odrębnej podmiotowości prawnej (np. agencja, oddział); zob. art. 43 akapit 1 zd.2 TWE.

4. Treść swobody przedsiębiorczości

Swoboda przedsiębiorczości ma szeroki zakres przedmiotowy. Generalnie obejmuje ona wszelkie działania, które umożliwiają przedsiębiorcy (spółce) uczestnictwo w obrocie gospodarczym innego państwa członkowskiego (w tym czynności konieczne do podjęcia działalności gospodarczej, jak i te konieczne do funkcjonowania przedsiębiorcy w innym państwie członkowskim) na warunkach niedyskryminujących. Do wskazanych działań należy w szczególności:
- zakładanie oddziału w innym państwie członkowskim;
- transgraniczne przeniesienie siedziby faktycznej spółki;
- transgraniczne transformacje (przekształcenia) spółek

4.1. Zakładanie oddziału w innym państwie członkowskim
Ten aspekt swobody przedsiębiorczości został sprecyzowany przede wszystkim w orzeczeniach ETS w sprawie Centros oraz Inspire Art . Z orzeczeń tych wynikają następujące konkluzje:

a) spółka założona zgodnie z prawem jednego z państw członkowskich (A) może założyć swój oddział w innym państwie członkowskim (B), nawet jeżeli w państwie A (państwie inkorporacji ) w ogóle nie prowadzi działalności; taka okoliczność nie może stanowić przyczyny odmowy rejestracji oddziału przez władze państwa B;
b) państwo („przyjmujące”) – jw. państwo B – nie może w celu rejestracji oddziału spółki założonej w innym państwie członkowskim (A) obligować tę spółkę do spełnienia takich samych wymogów, które obowiązują w stosunku do spółek krajowych (tj. powstałych zgodnie z prawem państwa przyjmującego (B)); np. wymóg wniesienia minimalnego kapitału zakładowego;
c) państwo przyjmujące (B) nie może nakładać na spółkę założoną w innym państwie członkowskim (A) obowiązków publikacyjnych (w szczególności dotyczących jej oddziału mającego prowadzić działalność w tym państwie – tj. państwie B), które nie obowiązują wobec „własnych” spółek (tj. spółek założonych zgodnie z prawem państwa B) i które nie zostały przewidziane we wtórnym prawie wspólnotowym (tu: w 11 dyrektywie ).

4.2. Transgraniczne przeniesienie siedziby faktycznej spółki

I. Przez tego typu zachowanie rozumieć należy przeniesienie siedziby zarządu spółki do innego państwa członkowskiego. Podstawowym orzeczeniem, w którym wskazane zachowanie uznane zostało przez ETS jako objęte swobodą przedsiębiorczości jest sprawa Überseering (także Inspire Art). W związku ze zmianą siedziby faktycznej spółki (jej rzeczywistej „przeprowadzki” do innego państwa członkowskiego) powstaje konieczność ustalenia prawa materialnego, jakiemu podlegać będzie taka spółka (tj. czy będzie to prawo, w którym spółka dotychczas działała, czy też prawo tego państwa, do którego się przeniosła). Zagadnienie to normowane jest przepisami prawa kolizyjnego państw członkowskich. Prawa te mogą opierać się na różnych kryteriach (tzw. łącznikach), na podstawie których należy dokonać wskazania właściwego prawa materialnego.
Odnośnie do kwestii prawnych związanych ze spółką (tzw. status personalny spółki ) w prawach kolizyjnych państw członkowskich dominują dwie teorie określające kryterium wyboru prawa materialnego (czyli wskazania statusu personalnego danej spółki).
- teoria siedziby, zgodnie z którą prawem właściwym dla danej spółki (osoby prawnej) jest prawo, w którym spółka ta (osoba) ma swoją siedzibę rzeczywistą (faktyczną; siedzibę zarządu) oraz
- teoria inkorporacji (teoria założenia); zgodnie z teorią, prawem właściwym dla danej spółki jest prawo państwa, w oparciu o które powstała (została założona) dana spółka („prawo idzie za spółką”).

Z orzecznictwa ETS (a także z treści Traktatu ) wynika, iż wspólnotowe prawo eliminuje stosowanie teorii siedziby – jako tej, na podstawie której należy dokonywać wyboru prawa dla spółki (która przeniosła się do innego państwa członkowskiego). Zgodnie z zasadą pierwszeństwa prawa wspólnotowemu prawu temu ustępuje także prawo kolizyjne państwa członkowskiego.

II. Konkluzje z orzecznictwa ETS (sprawa Überseering):
a) zasadą jest, iż statut personalny spółki założonej zgodnie z prawem innego państwa członkowskiego (A) powinien być ustalany według prawa tego państwa, także jeśli spółka ta ma swą siedzibę faktyczną (siedzibę zarządu) w innym państwie członkowskim (B);
b) władze tego państwa (B) powinny uznać „istnienie prawne” tej spółki, tj. jej zdolność prawną i sądową, którą posiada zgodnie z prawem państwa, w którym została założona (państwie A);
c) – ponadto z orzeczenia w sprawie Inspire Art wynika, iż – prawo państwa przyjmującego (B) nie może wymagać, aby ochrona wierzycieli spółki zagranicznej (założonej w państwie A) była taka sama jak obowiązuje w stosunku do wierzycieli spółek krajowych (założonych w państwie B); wystarczającą ochronę wierzycieli spółki zagranicznej powinno zapewniać oznaczenie (zagranicznej) formy prawnej wskazujące, iż podlega ona innym regułom prawnym niż tym obowiązującym w danym państwie wobec spółek krajowych (np. polskich spółek z o.o.).

III. ETS zaznaczył jednak, iż stosowanie do spółki zagranicznej (założonej w państwie A) prawa państwa, do którego spółka ta się przeniosła (prawa państwa B) może być uzasadnione (jakkolwiek uzasadnienia tego oczywiście nie może stanowić jedynie fakt zastosowania krajowej normy kolizyjnej). Do przypadków, kiedy do spółki zagranicznej znajduje zastosowanie prawo krajowe – tj. prawo tego państwa, w którym spółka ta ma swą siedzibę – należą np.: przepisy dotyczące czynów niedozwolonych - „deliktów” prawa cywilnego (lex loci delicti); przepisy o postępowaniu upadłościowym spółki (lex fori concursus). Zaznaczenia wymaga, iż w zakresie prawa upadłościowego obowiązuje rozporządzenie Rady WE, które przesądza, iż do wszczęcia postępowania upadłościowego właściwy jest sąd tego państwa członkowskiego, na którego terytorium znajduje się centrum podstawowych interesów dłużnika (główne przedsiębiorstwo). Tym samym zastosowanie znajdzie także prawo tego państwa (wedle którego toczyć się będzie procedura upadłości spółki oraz wedle którego nastąpią skutki jej ogłoszenia) – bez względu na to, czy upadła spółka została założona w tym państwie, czy w innym.
Do kwestii problematycznych należy ustalenie prawa właściwego dla spółki regulującego takie zagadnienia jak w szczególności: odpowiedzialność członków zarządu spółki za zbyt późne złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości spółki (statut personalny spółki czy statut „upadłościowy”?); odpowiedzialność wspólników z tytułu nadużycia formy spółki - tzw. odpowiedzialność „przebijająca” (statut personalny spółki czy lex loci delicti?).

IV. Zgodnie z doktryną Daily Mail , swoboda przedsiębiorczości z art. 43 TWE nie wyklucza możliwości wprowadzenia przez prawo państwa inkorporacji ograniczeń w zakresie „opuszczania” („emigracji”) przez spółkę swego państwa macierzystego, tj. przenoszenia przez nią jej siedziby (także tylko faktycznej) do innego państwa członkowskiego. Spółka (w odróżnieniu od przedsiębiorcy będącego osobą fizyczną) nie ma bytu realnego, będąc wyłącznie kreacją prawa – prawa jego inkorporacji. Stąd też prawo to może wyznaczać granice działalności tej spółki, a także określać przesłanki nabycia zdolności prawnej przez spółkę, jak i przyczyny ustania jej bytu prawnego .

4.3. Transgraniczne transformacje (przekształcenia) spółek

Przełomowe znaczenie dla tej formy korzystania ze swobody przedsiębiorczości miało przede wszystkim wydanie orzeczenia ETS w sprawie Sevic Systems AG . W zakresie ustalenia treści tej swobody (w szczególności odnośnie do fuzji spółek) istotne są także postanowienia dyrektywy 2005/56/WE w sprawie transgranicznego łączenia się spółek kapitałowych .
Kierując się orzeczeniem w sprawie Sevic, można przyjąć, iż za niezgodne z prawem wspólnotowym są następujące zakazy:

a) zakaz fuzji transgranicznej, zarówno gdy wynika on z prawa państwa spółki przejmującej, jak i przejmowanej (o ile dany rodzaj fuzji jest dopuszczalny według przepisów prawa państwa, któremu podlega spółka przejmująca lub spółka przejmowana);
b) zakaz transgranicznego podziału spółki wynikający z prawa krajowego (o ile podział spółki danego rodzaju jest dopuszczalny między spółkami krajowymi);
c) zakaz transgranicznego typu przekształcenia spółki, tj. przyjęcia przez spółkę założoną zgodnie z prawem jednego z państw członkowskich nowej formy prawnej podlegającej prawu innego państwa ;

Jednocześnie – w celu ochrony wspólników mniejszościowych oraz pracowników spółki - prawo państwa członkowskiego mogłoby wprowadzić pewne mechanizmy, nie mające zastosowania w przypadku transformacji spółek „tylko krajowych” (czyli np. przejęcia spółki A przez spółkę B, gdzie obie ze spółek podlegają prawu tego samego państwa).

Małgorzata P.

INFO OD dr Kohutka na 14.01 !!!
Witam

Na najbliższe ćwiczenia (sobota 14.01) zapraszam nieco później, tj. o godz. 11.00 lub jeśli z racji tego przesunięcia, termin ów komuś nie odpowiada, na godz. 12.30 (DO WYBORU). Sala ta sama. Kazusy obowiązuje te, które już w grudniu przesłałem – numery 20-24.

Paulina Staciwa

czy na zaliczeniu z ćwiczeń obowiązuje nas cały kodeks czy jakieś konkretne artykuły? Smile

Mariola Męcnarowska

a kiedy jest to zaliczenie?

Arkadiusz Stosur · Dołączył: 05 Mar 2009 Posty: 88 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

Informacja od Pana Doktora
Zgodnie z ustaleniami przekazanymi na zajęciach – na najbliższych ćwiczeniach (28.01) odbędzie się zaliczenie (krótki test – TYLKO MATERIŁA Z ZAJĘĆ) i wpisy.
Nastąpi to w godzinach w jakich odbyły się zajęcia sprzed 2 tygodni, czyli:
- o godz. 11.00 lub jeśli ta godzina nie odpowiada
- o godz. 12.30 (DO WYBORU). Sala ta sama.

Robert Mazur

TYLKO MATERIŁA Z ZAJĘĆ - ktoś może to skonkretyzować? Bo ja nie mam pojęcia czego my się nauczyliśmy na tych ćwiczeniach.

paulina wojtanek

Dobrze powiedziane... Razz

Robert Mazur

Ma ktoś jakieś materiały z tego przedmiotu i mógłby udostępnić z których można by się było nauczyć na to kolokwium? Z góry dziękuje!

Paulina Maciążek

Agnieszka Rogóż

Witam! Czy ktoś z Was ma opracowane te kazusy? Czy mogę liczyć na pomoc Smile

Będę bardzo wdzięczna Smile

Pozdrawiam

Arkadiusz Stosur · Dołączył: 05 Mar 2009 Posty: 88 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

Witam
Przekazuję informację od Pana Doktora
''Wpisy do kart/indeksów odbędą się
w najbliższy PIĄTEK (10.02.2012) O GODZINIE 19.00/19.15 – (do czasu jak już nie będzie chętnych do wpisu) w pokoju wykładowców 203. Państwa wykład kończy się o 19.15 - więc zapraszam bezpośrednio po nim. Oczywiście nie trzeba być osobiście – można mieć kartę/indeks koleżanki/kolegi. Będę miał protokoły z ocenami.
Proszę rozesłać do grupy tę informację oraz potwierdzić otrzymanie tego maila
Dziękuję
Pozdrawiam
Konrad Kohutek''